Tom 1 - 1992 r. - 834 str. 

Tom 2 - 1994 r. - 791 str. 

Tom 3 - 1996 r. - 947 str. 

Tom trzeci "Pisarzy polskiego oświecenia" obejmuje sylwetki wybranych pisarzy, debiutujących przeważnie po upadku państwa, których aktywność przypada na trzydziestolecie porozbiorowe określane mianem klasycyzmu postanisławowskiego. Wyraźne powinowactwo z literaturą doby wcześniejszej poświadczają czynni pisarze starsi - Jan Paweł Woronowicz, Jan Śniadecki, Stanisław Kostka Potocki, a także młodsi od nich, liberalniejsi, lecz wykształceni na twórczości i estetyce mistrzów - Kajetan Koźmian, Ludwik Osiński, Alojzy Feliński, Franciszek Wężyk, Franciszek Morawski, których łączy podobny stosunek do literatury antyku i europejskiej tradycji XVII i XVIII wieku. W okresie Księstwa Warszawskiego literatura staje się animatorem wydarzeń związanych z odzyskaniem niepodległości, manifestowanych w odach, pieśniach, kantatach, sztukach teatralnych. Na przedłużeniu doświadczeń poezji oświeceniowej, wzbogaconych o inspiracje niemieckie rozwija się poezja sentymentalna, zwłaszcza Andrzeja i Kazimierza Brodzińskich. Zjawiskiem nowym jest rozwój form prozatorskich, wśród których dominował romans sentymentalny Ludwika Kropińskiego, Feliksa Bernatowicza, Łucji Rautenstrauchowej, Marii Wittemberskiej; powieść obyczajowa Fryderyka Skarbka i Elżbiety Jaraczewskiej oraz romans grozy Anny Mostowskiej. Powieść historyczna zdobyła popularność głównie pod piórem Klementyny z Tańskich Hoffmanowej. Wraz z rozwojem twórczości dramatycznej rozwijała się sztuka reżyserska i aktorska, a także ośrodki krytyki teatralnej. Rezultatem zainteresowań dla kultury i wartości języka ojczystego jest monumentalny "Słownik" Samuela Bogumiła Lindego.