Karol Ludwik Piotrowicz herbu Leliwa (ur. 23 października 1901 w Bochni, zm. 1940 w Charkowie) – polski filozof, doktor nauk filozoficznych, dyrektor Biblioteki Polskiej Akademii Umiejętności (PAU), członek Zarządu Głównego Towarzystwa Historycznego, członek POW, porucznik piechoty rezerwy piechoty WP, ofiara zbrodni katyńskiej. Był synem Sebastiana i Marii z domu Mrugacz. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej, a następnie od 1918 roku służył w Wojsku Polskim, biorąc czynny udział w działaniach wojennych z lat 1918-1921 jako żołnierz w szeregach 44 Pułku Piechoty, 123 Pułku Piechoty oraz 31 Pułku Piechoty. Po przejściu do rezerwy ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Szkołę Podoficerów Zawodowych Piechoty. W 20-leciu międzywojennym był między innymi dyrektorem Biblioteki PAU oraz członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Historycznego. Przed wyborami do Rady Miasta Krakowa z 1938 został sekretarzem Prezydium Polskiego Bloku Katolickiego. Był przydzielony do 20 Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej. Po wybuchu II wojny światowej w wyniku działań wojennych trafił do niewoli sowieckiej. Więziony był w obozie w Starobielsku. Na terenie obozu wygłaszał odczyty dla innych osadzonych jeńców. a następnie wiosną 1940 roku został zamordowany w Charkowie. ! Uwagi: Oprawa lekko zarysowana i wytarta. Brzegi stron minimalnie zakurzone. Kartki pożółkłe. Blok książki spójny. Druk czytelny.