Centralną perspektywą epistemologiczną książki jest perspektywa historycznoliteracka. Autorka pyta: jak przedstawiają się dzieje polskiej prozy okresu międzywojennego, gdy przyglądamy się im, analizując utwory pisarek zarówno dobrze (Zofia Nałkowska) czy też nieźle (Helena Boguszewska, Aniela Gruszecka) znanych czytelnikom opracowań, jak i kiedyś głośnych, a przez badaczy niemal całkowicie zapomnianych (Wanda Melcer, Irena Krzywicka, Elżbieta Szemplińska). Książka ukazuje nie tylko odrębność nurtu kobiecego, ale i jego związki z potężnymi wówczas żywiołami czy dylematami literatury, takimi jak impet reportażu, ewolucje prozy psychologicznej, wreszcie rozdarcie literatury między ambicjami sztuki a pokusami rynku. Książka została włączona do kanonu lektur studentów polonistyki poznańskiej i wykorzystywana jest w dydaktyce uniwersyteckiej.