Fenomenem walki Polaków o niepodległość był wysiłek zbrojny na prawie wszystkich frontach drugiej wojny światowej. Takim fenomenem na skalę światową była także działalność Polskiego Rządu na Uchodźstwie oraz działania podejmowane w okupowanym kraju. Jedną z form tej działalności był wysiłek włożony w wychowanie młodego pokolenia Polaków, którego umiejętności i wiedza służyłyby niepodległej ojczyźnie. W kraju rozwijało się tajne nauczanie na wszystkich poziomach edukacji. Poza granicami, wszędzie tam, gdzie tylko było to możliwe - w Europie, w Azji, w Afryce - powstawały szkoły polskie, pozostające głównie pod opieką Wojska Polskiego. Tak było również w Szwajcarii. W czerwcu 2002 r. minęło sześćdziesiąt dwa lata od chwili, gdy 2 Dywizja Strzelców Pieszych przekroczyła granicę szwajcarską, w zwartych oddziałach, z bronią i ekwipunkiem, jako jednostka, która stawiała opór, poniosła straty, ale nie została przez wroga pokonana. Dywizja w zasadniczy sposób różniła się od Francuzów, którzy rzucali broń i rozbiegali się w nieładzie. Wzbudzało to w żołnierzach polskich poczucie pewnej wyższości i dumy. Na uwagę zasługuje też stosunek ludności szwajcarskiej, witającej naszych żołnierzy nieomal jak własne wojsko, wracające ze zwycięskiej kampanii. Jednak było to tylko pierwsze wrażenie żołnierzy, bowiem zaczynało się internowanie, które - jak myśleli wówczas - mogło różnie wyglądać w praktyce. Jednego mogli być pewni, że jeśli Niemcy nie napadną na Szwajcarię, to internowanie zapowiada się jako stan długotrwały. Nie miałco do tego złudzeń bohaterski dowódca dywizji gen. Bronisław PrugarKetling. Świadomość tę posiadał także sztab dywizji. Powstała sytuacja trudna i skomplikowana. Większość żołnierzy 2DSP rekrutowała się z Francji. Myśleli więc o powrocie do swoich rodzin 1 miejsc zamieszkania. Należy jednak uwzględnić fakt, że zamieszkiwali oni przeważnie północną Francję, okupowaną przez Niemców. Możliwość powrotu żołnierzy francuskich do Francji przyjęta została przez żołnierzy polskich, nie objętych porozumieniem w tej sprawie, z poczuciem zawodu. Tom I - 423 s. Tom II - 510 s.