Rekomendowanie różnorodności przeważnie zawsze jest zabiegiem ryzykownym, choć pociągającym i pouczającym. Różnorodności nie da się bowiem ująć ani w proste, ani w jednoznaczne kategorie. Nie poddaje się nawet prostej klasyfikacji. Każdy jej element jest jednocześnie całością i częścią samą dla siebie. Jak przekonywał S. Kierkegaard, każdy element zróżnicowanej całości zawsze jest pierwszy, stanowi bowiem jedność pomiędzy tym co ogólne i co szczególne, posiada całą nadzwyczajną pewność siebie.
Jest jedyny, niepowtarzalny w zestawie i jednocześnie komplementarny wobec innych. Inne elementy mogą go wyjaśniać, dopełniać, dopisywać. Nigdy zaś zawłaszczać, podporządkować, dyskredytować. Taką specyfikę posiada prezentowany zbiór różnorodności refleksji wokół sacrum-profanum. Każda z nich jest inna, swoista a jednocześnie wspólna. Z każdą z nich czytelnik może się zgodzić lub nie. W całości jednak daje w miarę uporządkowany obraz domysłów, dociekań, poszukiwania prawdy.