Szkoła przekazuje następnym pokoleniom kulturę i tym samym wzmacnia lub osłabia nierówności społeczne. Polityka edukacyjna staje się więc polem ścierania się interesów klasowych. Jednocześnie relacje klasowe nierzadko przesądzają o sukcesie bądź porażce reform oświatowych. System edukacyjny odgrywa kluczową rolę w procesie odtwarzania struktur władzy i społeczeństwa. Za sprawą symboliki, którą nasycony jest program nauczania, państwo przestaje być zbiorem instytucji i staje się wyobrażoną całością. Szkoły, przedszkola i świetlice stanowią „naczynia włosowate” państwa i mogą (re)definiować wspólnotę. Odwołując się do koncepcji zarządzania publicznego, etnografii państwa i socjologii Pierre'a Bourdieu, Przemysław Sadura śledzi związki między państwem, szkołą i strukturą klasową. Na podstawie analiz teoretycznych i wyników własnych badań, opisuje kolejne próby reformowania oświaty, traktowanej jako mechanizm reprodukcji społecznej.