„Pamiętniki Bezrobotnych” powstały w odpowiedzi na ogłoszony przez Instytut w 1931 roku ogólnopolski konkurs. Nie zależy nam na pięknej, wyszukanej formie opisów – czytamy w odezwie konkursowej, opublikowanej w prasie w różnych rejonach kraju – niechaj padają słowa proste i twarde, byle oparte na prawdziwych przeżyciach. Nie stawiamy żadnych wymagań co do treści listów, byle były z dolą waszą, jako bezrobotnych, związane. Organizatorzy konkursu wyliczali też bardzo konkretnie, o czym uczestnicy powinni pisać: o tym, gdzie pracowali przed utratą pracy, jaka jest sytuacja rodziny, w jaki sposób doszło do utraty pracy, w jakich warunkach żyją obecnie i gdzie szukają pomocy. Zapowiedziano też fakt publikacji najlepszych pamiętników oraz kilka nagród pieniężnych. ``Gdyby ktoś 10 lat temu powiedział mi, że dziś ja i mój mąż będziemy pozbawieni pracy, nigdy nie uwierzyłabym. A jednak. Dziś mam 34 lata, męża i dwóch synów w wieku 11 i 9 lat. Oboje jesteśmy bez pracy...` W Polsce 3,5 mln ludzi nie ma pracy. Nie tylko przerażająca jest skala zjawiska, ale także jego struktura. Bezrobocie dotyka osoby w różnym wieku, o różnym wykształceniu i statusie społecznym. Wśród młodzieży między 20 a 24 rokiem życia bezrobotni stanowią aż 41,4%. Prawie 178 tys. osób, to bezrobotni z wyższym wykształceniem. Pracę może stracić każdy, bez względu na zajmowane aktualnie stanowisko i pozycję społeczną. Bezrobocie to nie tylko problem statystyczny. Jego konsekwencją jest spadek w hierarchii społecznej i dramatyczna sytuacja bytowa, gdzie brak zaspokajania nawet podstawowych potrzeb jest codzienną rzeczywistością. Pamiętniki bezrobotnych to świadectwo bezradności, upokorzenia i braku nadziei na lepsze jutro... ``