Aleksander Janta był fascynującym człowiekiem. Płonął intensywnym ogniem. Nie ja pierwszy uległem fascynacji jego osobowością. Stało się to dzięki codziennemu kontaktowi, gdy mieszkałem w nowojorskim domu Jantów w czasie moich studiów na Columbia University. Kontakt przerodził się we wzbogacającą przyjaźń, którą los nie dał mi niestety długo się cieszyć. Aleksander bowiem zmarł w trzy lata po naszym pierwszym spotkaniu. Kilka lat później Pani Wala otwarła przede mną archiwum Aleksandra Janty. Utknąłem w nim oczarowany na kilka miesięcy. Zebrałem wówczas materiały do pracy doktorskiej o jego twórczości literackiej z okresu pobytu w Ameryce, obronionej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jej zmienioną wersję wydał krakowski oddział Państwowego Wydawnictwa Naukowego. Pozostał jednak wielki obszar działalności i twórczości Aleksandra Janty zaledwie dotknięty w obu moich pracach. Teraz chciałbym do niego powrócić, nie ograniczony żadnymi akademickimi wędzidłami. Napisać o nim jak o przyjacielu. Żadna etykietka nie pasuje do Janty. Poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, reporter, podróżnik, wybitny działacz na polu kulturalnym i naukowym, „Rej polskiego reportażu” – jak określał go Ksawery Pruszyński. Ale także znawca i kolekcjoner polskiej sztuki, starych książek, starodruków i autografów, antykwariusz, wytrawny tropiciel śladów polskich w Ameryce. Wystarczyłoby tych zainteresowań, by obdzielić kilka życiorysów*. ! Uwagi: Oprawa lekko zarysowana i przybrudzona. Brzegi stron minimalnie zakurzone.