Wiosną 1915 roku Okręg Warszawski POW liczył kilkuset zakonspirowanych członków. W momencie wkroczenia Niemców do Warszawy 5 sierpnia 1915 roku na mocy rozkazu Józefa Piłsudskiego rozpoczęto jawną, formalną mobilizację w celu uzupełnienia kadr Legionów. Jak zanotował Bogusław Miedziński, ówczesny komendant Okręgu Warszawskiego POW, zezwolono „do szeregów skierować tylko tych członków organizacji, których nastawienie wyklucza po prostu trzymanie ich dłużej w konspiracji i powściągnięcie od udania się na front”[1]. Batalion zasilili głównie warszawscy skauci[2] i członkowie Organizacji Młodzieży Narodowej i słuchacze jej Wolnej Szkoły Wojskowej[3].

W tym dniu sztab POW zajął skrzydło Pałacu Namiestnikowskiego, a żołnierze zmobilizowanych sił POW zaciągnęli wartę przed budynkiem. 6 sierpnia sztab POW przeniósł się do budynku przy rogu ul. Wielkiej (obecnie ta część byłej ul. Wielkiej nosi nazwę Poznańskiej) i Żurawiej, była to była kwatera szefa żandarmerii rosyjskiej na generał-gubernatorstwo warszawskie.

Za zgodą przybyłego do Warszawy 15 sierpnia Komendanta ze zmobilizowanych sił POW został utworzony oddział marszowy, nazwany Batalionem Warszawskim, w sile 4 kompanii, liczący 330 ludzi[4]. Piłsudski jednocześnie wstrzymał dalszą rekrutację.