Orłowski Witold Eugeniusz (1874–1966), profesor chorób wewnętrznych uniwersytetu w Kazaniu, UJ i Uniw. Warsz., twórca szkoły lekarskiej. Ur. 24 I (6 II) w Norwidpolach (pow. borysowski gub. mińskiej). Był synem Franciszka, zarządcy majątku Tukałły Milcz na Mińszczyźnie, i Pauliny z Onichimowskich, bratem Zenona (zob.). W r. 1882 rodzina przeniosła się do Wilna, gdzie O. ukończył II gimnazjum w r. 1891 ze złotym medalem. Od 5 kl. dorabiał korepetycjami. Wstąpił w r. 1891 do Wojennej Medycznej Akademii w Petersburgu, w listopadzie 1896 uzyskał stopień lekarza cum eximia laude i z nagrodą im. Iwanowa. Jako student, wraz z braćmi (Mieczysławem i Zenonem), opracował skrypt z wykładów chorób wewnętrznych profesora N. J. Sokołowa (Pet. 1894). W latach późniejszych uzupełniał wykształcenie w zakresie bakteriologii u S. P. Botkina i fizjologii narządu krążenia i narządów zmysłów u I. P. Pawłowa. O. objął posadę lekarza wolontariusza na szpitalnej klinice chorób wewnętrznych akademii w Petersburgu (24 XI 1896 – 2 III 1907), kierowanej przez profesora F. I. Pasternackiego, później przez docenta A. P. Fawickiego, następnie przez profesora W. N. Sirotinina. Doktorat medycyny uzyskał 12 III 1900 z pracy K voprosu o baktericidnych i raztvorjajuščich močevuju kislotu svojstvach urotropina i terapevtičeskom jego primenenii pri cistitach (Pet. 1900). W r. 1902 Pasternackij powierzył O-emu bezpłatne zarządzanie żeńskim oddziałem kliniki. Veniam legendi w zakresie chorób wewnętrznych otrzymał 27 VII 1903. Ponadto w letnich miesiącach od r. 1895 prowadził pracownię lekarską w zdrojowisku Essentuki na Kaukazie, później był pomocnikiem kierownika lekarskiego (1902) i lekarzem tegoż zdrojowiska (1903–4). Od r. 1903 prowadził praktykę lekarską w Petersburgu do r. 1907 i w Essentuki (1903–12). Z polskim piśmiennictwem lekarskim zapoznawał się już w czasie studiów.