Uczeni i poeci widzieli w nim hojnego mecenasa i wybitnego humanistę. Wielu rodaków zarzucało mu zdradę ojczyzny, inni sławili jego męstwo i talenty wojskowe. Z jego usług korzystali Habsburgowie, Walezjusze i Stolica Apostolska; Elżbieta I przyjmowała go w Londynie jak najdostojniejszego gościa, ale król Stefan Batory i kanclerz Jan Zamoyski nigdy mu nie zaufali. Olbracht Łaski zdobywał fortuny i tracił je w oszałamiającym tempie. Pretendował do mołdawskiego tronu i imał się rozboju. Gorliwy katolik, przyjaciel nuncjuszy, nie zawahał się popełnić... bigamii i z zamiłowaniem zajmował się alchemią.
Kim był naprawdę? Wielkim renesansowym mężem stanu czy angielskim szpiegiem? Człowiekiem przerastającym swe otoczenie czy pozbawionym skrupułów spryciarzem? Hojnym opiekunem artystów czy bezmyślnym utracjuszem? Oto pytania, na które starają się odpowiedzieć autorzy, ukzaując postać Olbrachta Łaskiego na tle epoki, kolejnych okresów bezkrólewia w Polsce, na tle obyczajów renesansowej Europy.