Niniejsza praca jest próbą odpowiedzi na szereg pytań badawczych dotyczących ochrony zabytków w okresie międzywojennym. Jednym z pierwszych jest to, jak kształtowały się ówczesne poglądy konserwatorskie, czy były one jednolite, czy też różnorodne, czy ulegały ewolucji? Dalej należy zapytać, jakie były ich źródła i czy istniał ustalony program działań konserwatorskich? Wyjaśnienia wymaga kwestia sposobu realizacji głoszonych wytycznych w praktyce. Kolejne pytania, które autor zadaje w swojej książce, dotyczą uwarunkowań podejmowanych działań i ich metod, wreszcie określenia stopnia, w jakim opierały się na badaniach naukowych, a w jakim stawały się przedmiotem swobody twórczej projektantów? Ważnym problemem jest także stosunek poszczególnych konserwatorów do materii i formy zabytku. W części podsumowującej Paweł Dettloff szuka odpowiedzi na kilka zasadniczych pytań. Po pierwsze: czy istniały specyficzne cechy wyróżniające polskie konserwatorstwo okresu międzywojennego? Po drugie: czy było ono kontynuacją wcześniejszych doświadczeń i czy miało wpływ na późniejsze dokonania? Oraz, czy było ono zależne od rozwiązań zagranicznych, czy też samodzielne?