Boje polsko-ukraińskie o Lwów, rozpoczęte 1 listopada 1918 r., do dziś pozostają nie w pełni zapisaną i wyjaśnioną kartą historii. W pokoleniach Polaków urodzonych po II wojnie światowej należą do najsłabiej znanych fragmentów najnowszej historii. Przed wojną obrońców miasta czczono, poświęcono im książki i albumy. Po wojnie cmentarz lwowski zrujnowano.

Niniejsza książka stanowi dzieło, w którym uczestnicy wydarzeń z 1918 r. pozostawili po sobie ślad. Przed opublikowaniem książki w 1991 r. wydano ją jedynie raz, w latach trzydziestych, w trzech obszernych tomach. Tom pierwszy i drugi są zbiorami relacji i polemik bezpośrednich uczestników walk, żołnierzy i dowódców. Wszystkie części publikacji oddają osobiste przeżycia autorów oraz to, co zdołali zapamiętać i odtworzyć po kilkunastu latach. Są to wspomnienia bardzo szczegółowe i osobiste, pod wieloma względami nie uporządkowane, ale bezcenne, ponieważ książka do dziś pozostaje najlepszym źródłem informacji o tamtych wydarzeniach. Niektóre z relacji są sprzeczne, niepozbawione wzajemnych oskarżeń czy pretensji. Inne są kontrowersyjne faktograficznie. Trudno jednak gradować te wspomnienia. Ich interpretację można jedynie pozostawić historykom.