Obozy żołnierzy WP, PSZ wziętych do niewoli w czasie kampanii wrześniowej 1939, kampanii fr.-niem. 1940 i na innych frontach, pilotów samolotów zestrzelonych podczas nalotów lotn. na III Rzeszę i kraje okupowane, żołnierzy AK z akcji „Burza” i z powstania warsz. 1944. We IX 1939 do niewoli niem. dostało się ok. 420 tys. żołnierzy WP; obozy (dla oficerów — oflagi, dla szeregowców i podoficerów — stalagi) mieściły się m.in. w Drzewicach (Alt Drewitz), Choszcznie (Arnswalde), Dobiegniewie (Woldenberg), Fallingbostel, Żaganiu (Sagan), Königstein, Łambinowicach (Lamsdorf), Murnau, Neubrandenburgu, Olsztynku (Hohenstein), Sandbostel; większość jeńców (ok. 300 tys., bez oficerów) została zmuszona do niewolniczej pracy; I 1942 w obozach przebywało ok. 50 tys. żołnierzy (do tego czasu większość szeregowych zwolniono), w tym ok. 19 tys. oficerów (łącznie z żołnierzami przekazanymi Niemcom przez Rumunię); XII 1944 liczba jeńców wzrosła do ok. 70 tys. (w tym 17 tys. powstańców warsz., kilka tys. żołnierzy dotychczas internowanych na Węgrzech). Armia Czerwona wzięła do niewoli ponad 230 tys. żołnierzy WP (ponad 8 tys. oficerów); ok. 10 tys. jeńców zbiegło z niewoli, ponad 42 tys. (mieszkańców zach. części Polski) przekazano Niemcom, ok. 42,5 tys. zwolniono (część ponownie uwięziono); XI 1939 w niewoli sow. przebywało ok. 170 tys. żołnierzy, umieszczonych w 139 obozach (w tym 90 na okupowanym obszarze RP, m.in. w Frydrychówce, Husiatyniu, Monastyrzyskach, Nitowie, Nowogrodzie Wołyńskim) i wykorzystywanych do pracy przy budowie dróg, obiektów wojsk.; III–IV 1940 zamordowano oficerów WP i in. więźniów obozów m.in. w Kozielsku, Ostaszkowie, Starobielsku (łącznie kilkanaście tys. osób). W VIII 1940, po włączeniu Litwy i Łotwy do ZSRR, żołnierze internowani IX 1939 w tych krajach zostali przewiezieni do obozu w Ostaszkowie; 1940–41 jeńców stopniowo przewożono w głąb ZSRR, do obozów pracy (łagry), ostateczną ewakuację przeprowadzono po rozpoczęciu się VI 1941 wojny niem.-sow.; na mocy układu zawartego między rządami RP i ZSRR (VII 1941) zwolniono ok. 20 tys. jeńców, którzy wstąpili do Armii Pol. gen. W. Andersa; spośród pozostałych 100 tys. jeńców kilkanaście tys. wstąpiło do armii pol. organizowanej przez ZPP, los większości pozostałych jest nieznany. W 1944–45 kilkadziesiąt tys. żołnierzy AK uwięziono i wywieziono do obozów pracy (gł. z terenów wcielonych do ZSRR) lub internowano w obozach, m.in. w Diagilewie i Ostaszkowie, część aresztowanych żołnierzy przymusowo wcielono do WP; 1947 część internowanych i uwięzionych powróciła do kraju, spośród pozostałych, zwalnianych z łagrów od 1953, niewielu uzyskało zgodę władz ZSRR na przyjazd do Polski.