Bernadetta Soubirous podobnie jak większość posłańców Najświętszej Panienki była osobą prostą i niewykształconą, wychowała się w można rzec nawet patologicznej rodzinie, gdzie warunki życia nie były najlepsze. Spośród siedmiorga jej rodzeństwa troje zmarło, rodzina żyła w skrajnej biedzie i również sama Bernadetta mając dziesięć lat zachorowała na cholerę, z której jednak całe szczęście wyzdrowiała, choć po tej chorobie pozostała jej na stałe nieuleczalna astma. Dziewczynka nie uczęszczała nawet do szkoły, znała jedynie podstawy wiary, nie umiała czytać, ani pisać, zwykle pomagała w domu i zajmowała się swoim młodszym rodzeństwem. I choć jej wieka sugerowałby co innego, wówczas jeszcze Bernadetta nie była nawet u Komunii Św. Te okoliczności jako jedne z licznych przemawiają za wiarygodnością objawień z Lourdes. Dziewczyna bowiem nie posiadała wiedzy, na podstawie której mogłaby wymyślić całą tę historię. Tego dnia, tj. 11 lutego 1858 roku Bernadetta szła razem z dwiema koleżankami do lasu, po drewno na opał. Drogę przecinał im potok Gave, w którym woda płynęła lodowata. Koleżanki Bernadetty przeszły przez potok boso, więc i ona pochyliła się by zdjąć buty i również jak najszybciej pokonać zimną przeszkodę. Wtedy też poczuła silny, dziwny powiem wiatru, jednocześni zaś usłyszała szum podobny do dźwięków nadchodzącej burzy. Obejrzała się za siebie, z pierwszym razem jednak nic nie zobaczyła. Po chwili dźwięk powtórzył się i tym razem, kiedy się obróciła zauważyła drżący w dziwny sposób krzak dzikiej róży, który rósł tuż przy grocie massabelskiej. Z groty "wysunął" obłok, który miał być już pierwszym dowodem Boskiej obecności, tuż zaś za obłokiem sunęła w powietrzu Piękna Pani. Tak powiedziała o niej Bernadetta, nie znając jej tożsamości.