O Trójcy Świętej (De Trinitate) – dzieło teologiczne Augustyna z Hippony na temat chrześcijańskiego dogmatu Trójcy Świętej napisane w piętnastu księgach w latach 399-419. Najważniejsza zachodnia polemika z arianizmem.

Głównym motywem Augustyna było ukazanie, że nie ma nic nieracjonalnego w pojmowaniu Boga jako bytu jednego i troistego. Głównym argumentem biskupa Hippony było podobieństwo Trójcy Świętej do triady istniejącej w duszy ludzkiej. Zgodnie z analizą antropologiczną tego czym jest dusza: poznanie, pamięć i pragnienie (wola) tworzą w niej jedną ludzką osobowość.

Augustyn zaczął pisać swe dzieło ok. 400 r. i kontynuował je, zgodnie z przekonującymi przesłankami, dłużej niż do roku 413. Wtedy bowiem zetknął się z niektórymi ujęciami trynitarnymi Wschodnich Ojców Kościoła, które wpłynęły na jego nauczanie na temat relacji w Trójcy. Zagadnienie relacji Doktor Kościoła omawia w księgach V-VII, zostały one napisane po 413 r.[3]. Szczegółowe badania wykazują, że Augustyn w trakcie postępowania swych studiów przepracowywał wcześniej napisane księgi, np. bardzo rozwinięta doktryna misji i teofanii Osób Trójcy, która rozpoczyna Księgę II, powinna być datowana na rok 418[4]. Do zakończenia dzieła najusilniejszymi prośbami (vehementissima postulatione) zachęcali Augustyna „liczni bracia”. Dokończenie pisania polecił mu także sam biskup Kartaginy Aureliusz. Augustyn pisał o tym w 416 r. w liście do Aureliusza, wspominając jednocześnie, że pierwsza część niedokończonego dzieła została przedwcześnie, bez jego wiedzy i bez odpowiedniej korekty, przekazana do publicznego wglądu. Stąd Augustyn przerwał dyktowanie dzieła na jakiś czas.

Ważnym źródłem doktryny trynitarnej Augustyna zawartej w dziele O Trójcy Świętej było nauczanie Ambrożego i Hilarego z Poitiers.