Autor zauważa, że budynki powstałe w różnych epokach i różnych kręgach kulturowych cechują się charakterystycznymi własnościami wspólnymi, tworzącymi uniwersalne związki przestrzenne, niezależnie od daty i miejsca powstania budynku. W tym kontekście formy architektoniczne tworzą specyficzne kategorie strukturalne, które można opisać w sposób ścisły i usystematyzowany. Poruszony w pracy problem badawczy dotyczy zagadnień klasyfikacji oraz ewolucji form architektonicznych i ma charakter diagnostyczny. Systematyka jest tu zarówno narzędziem badawczym jak i celem poznania naukowego, ma charakter jakościowy i w przeważającej części wykorzystuje narrację opisową uzupełnioną graficzną wizualizacją. Recenzowana praca stanowi kompleksowe ujęcie zagadnień związanych z morfologią przestrzeni architektonicznej. W opracowaniu połączono zagadnienia teoretyczne i metodologiczne z analizą konkretnych przykładów architektonicznych. Książka zawiera wiele odniesień do teorii systemów, geometrii, psychologii percepcji, estetyki i wybranych koncepcji filozoficznych".