Krótki rys dziejów przeobrażeń i wędrówek świata organicznego na ziemi. Z atlasem o 97 rycinach. Józef Siemiradzki (ur. 28 marca 1858 w Charkowie, zm. 12 grudnia 1933 w Warszawie) – polski geolog i podróżnik, profesor paleontologii Uniwersytetu Lwowskiego (1901-1933). Studia przyrodnicze odbył na Uniwersytecie Dorpackim. Był członkiem Konwentu Polonia. Głównym przedmiotem badań Siemiradzkiego były skamieniałości i stratygrafia jury. Już w 1882 wydano drukiem jego pracę na temat głazów narzutowych na ziemiach polskich. Wkrótce potem wyruszył do Ameryki Łacińskiej, którą odwiedził 3-krotnie: 1882-1883, 1892 i 1895. Był członkiem Ligi Narodowej. Prowadził szeroko zakrojone badania Andów. Poza pasją geologa kierowała nim chęć poznania losu polskich emigrantów, szczególnie chłopskiej emigracji masowej z II połowy XIX wieku. Plonem wypraw amerykańskich były reportaże z podróży, w tym pierwsza książka Z Warszawy do Równika, zawierająca ryciny wykonane na podstawie rysunków autora z podróży. Profesor Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, rektor tej uczelni w roku akademickim 1926/1927, prorektor 1927/1928. W połowie 1911 był jednym z inicjatorów zawiązania w Paryżu towarzystwa akcyjnego „Banque Franco-Galizienne, societe anonyme” (ponadto także m.in. Michał Jorkasch-Koch). Honorowy członek Państwowego Instytutu Geologicznego, członek PAU, odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1929). Obrońca Lwowa, odznaczony Krzyżem Walecznych. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw.67). Nazwiskiem Siemiradzkiego nazwano jurajski rodzaj amonita Siemiradzkia.