I przygotujcie grób i umieśćcie wiersz nad grobem - te słowa Dafnisa z Wergi­liuszowej piątej eklogi (Ecl. V, 42), które w łacińskiej wersji wprowadzono do tytułu obecnej publikacji, wyrażają jedno z głębokich pragnień ludzi minionych wieków – pragnienie upamiętnienia siebie poprzez literaturę. Jak bardzo było to dla nich istotne, przekonuje częstokroć spacer po zabytkowym cmentarzu, wizyta w starym kościele, a niekiedy zwiedzanie muzeum. Na­grobki, tablice naścienne, tumby, ołtarze, marmurowe płyty zapisano obficie żałobną poezją i notami biograficznymi osób, które dawno już odeszły. Obok epigrafów istnieje też bogaty dorobek piśmienniczy, który nie został wyryty w kamieniu, lecz zachowany na kartach książek i druków ulotnych. Cześć dla zmarłych wyrażana mową wiązaną, zwyczaj śpiewania pieśni przy marach i tworzenie napisów nagrobnych są tak stare, jak zachodnia cywilizacja. Wraz z upływem czasu nie traciły swojego znaczenia, gdyż dotyczyły konkretnych okoliczności życiowych, to znaczy pożegnania, śmierci, pogrzebu i żałoby. ze Wstępu