Genezy nowej klasy wyzyskiwaczy szuka Djilas w rewolucyjnej partii bolszewików — zawodowych rewolucjonistów. Początkowo walczą oni w imieniu i w interesie klasy robotniczej. Po przejęciu władzy jednak przestają być realnie nią zainteresowani. Z awangardy proletariatu stają się formacją pasożytniczą. Jest ona zainteresowana proletariatem o tyle, o ile jest to potrzebne w związku z produkcją przemysłową i utrzymaniem robotników w posłuszeństwie. Równocześnie władza, która formalnie spoczywa w rękach robotników, realnie zostaje przejęta przez nomenklaturę, co więcej „monopol władzy i kontroli, który w imię klasy robotniczej nowa klasa ustanowiła nad całym społeczeństwem — jest w pierwszym rzędzie monopolem władzy nad samą klasą robotniczą” (Djilas, 1957: 51). Proces ten rozpoczął się w Związku Sowieckim wraz z industrializacją, zapoczątkowaną przez władze komunistyczne. Towarzyszący jej wzrost przywilejów aparatu zarządzającego miał na celu sprawniejsze i szybsze uprzemysłowienie Rosji. Proces ten zapoczątkowany został przez Stalina, którego Djilas uważa, za prawdziwego twórcę i przywódcę nowej klasy.