Lucjan Antoni Feliks Rydel (ur. 17 maja 1870 w Krakowie, zm. 8 kwietnia 1918 w Bronowicach Małych) – poeta i dramatopisarz polski okresu Młodej Polski.

Był synem Lucjana (okulisty, profesora i rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego) i Heleny z Kremerów, wnukiem Józefa Kremera. W latach 1888-1894 studiował na Wydziale Prawa UJ – studia te podjął na stanowcze życzenie ojca, po uzyskaniu doktoratu poświęcił się twórczości literackiej, zagadnieniom z dziedziny historii i historii sztuki. Jesienią 1895 zamieszkał w Warszawie. Publikował felietony i artykuły z historii sztuki oraz krytyki literackie na łamach gazet warszawskich i krakowskich, między innymi w Gazecie Polskiej. W 1896 uzyskał stypendium przyznane przez Akademię Umiejętności, dzięki któremu wyjechał do Paryża. Uczęszczał na wykłady w Collège de France, Sorbonie i École des Beaux-Arts, pracował w Bibliotece Polskiej.

Po powrocie zamieszkał w Krakowie. Ślub Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną (1883–1936), córką chłopa z Bronowic, który odbył się 20 listopada 1900, stał się tematem dramatu Wyspiańskiego pod tytułem Wesele. Po ślubie 20 listopada 1900 roku zamieszkał w dworku podkrakowskiej wsi Tonie (obecnie dwór przy ul. Kaczorówka 10), w 1908 roku przeniósł się do wsi Bronowice Wielkie. Mieszkając tam, zakładał czytelnie, prowadził wykłady, organizował przedstawienia ludowe. Przyczynił się do odkrycia i rozwinięcia talentu Antoniego Kucharczyka, wiejskiego poety samouka. W 1907 podróżował po Grecji; wykłady o sztuce i kulturze greckiej, które prowadził później niemal do końca życia w krakowskiej ASP, przyciągały licznych słuchaczy.