Dzieła Ibsena są znane na całym świecie dzięki tłumaczom, którzy umożliwiają czytelnikowi bądź widzowi zapoznanie się z dorobkiem obcojęzycznym. Jednak w procesie przekładu zachodzą określone zmiany w stosunku do oryginału, spowodowane decyzjami tłumacza, na które z kolei ma wpływ wiele czynników, jak chociażby indywidualna interpretacja dzieła. Analiza owych zmian to fascynująca historia wyborów tłumaczy i konsekwencji owych wyborów. W pracy autorka przygląda się przekładowi form (zwrotów) adresatywnych, czyli słów i wyrażeń używanych do zwracania się do rozmówcy. Dramat wydaje się najwłaściwszym materiałem do tego typu badań ze względu na nasycenie go formami deiktycznymi, typowymi dla dialogu mówionego, sygnalizującymi zakorzenienie aktu mowy w konkretnej rzeczywistości, między innymi właśnie zaimkami i imionami własnymi.