Na zbiór tekstów Marcina Królikowskiego składają się wiersze i krótkie utwory prozą, a granica między nimi nie zawsze jawi się jako czytelna i wyrazista. Oba światy (prozatorski i poetycki) łączy jednakże i zarazem dogłębnie przenika charakterystyczne dla naszej epoki doświadczenie poznawczej niepewności oraz poczucie zacierania się aksjologicznych konturów ludzkiej egzystencji. Realność miesza się tu z imaginacją, sen z rzeczywistością, przeszłość z dzisiejszym dniem, tęsknota za duchową czystością z zapisem kulturowej degrengolady i moralnego upadku. Wszystko to znajduje odzwierciedlenie w wykorzystywanym w tych utworach języku: gęstym od oryginalnych porównań i metafor, pełnym zaskakujących obrazowo-sytuacyjnych zestawień, semantycznych rozluźnień i zagęszczeń oraz składniowych powiązań i pęknięć. Zawarte w tym zbiorze teksty intrygują, poruszają (a bywa, że wzruszają także!); czasami wręcz prowokują, a z całą pewnością niepokoją (Kazimierz Nowosielski)