Dziennik Piotrowskiego jest zapisem wrażeń zwykłego obywatela z końcowych lat wojny, okresu odwilży, zagranicznych wojaży, a zwłaszcza z życia w ciekawo-nudnej, ponuro-groteskowej, nade wszystko zaś przejmująco irytującej i ograniczającej (nie tylko w wymiarze politycznym, ale także cywilizacyjno-kulturowym) rzeczywistości „ludowej” Polski. Nie przeczytamy tu dużo o wielkiej polityce. Dzięki zapiskom możemy poznać poglądy lekarza, któremu rzeczywistość PRL jest dana, ale on ani z nią czynnie nie walczy, ani bezpośrednio nie uczestniczy w jej tworzeniu (…). Piotrowski potrafi przejmująco opowiadać o mentalności zniszczonej przez system totalitarny (…) kipi z irytacji z powodu biurokratycznych absurdów „ludowej” Polski i nie ma złudzeń co do intencji władz komunistycznych. (z recenzji dr. hab. Patryka Pleskota)