Stanisław Solski (ur. 21 września 1622 w Kaliszu, zm. 9 sierpnia 1701 w Krakowie) – polski matematyk, architekt i jezuita. Zajmował się również poetyką i retoryką. Część jego dzieł powstała w języku polskim. Informacje na temat jego wczesnego okresu życia i pochodzenia są bardzo szczupłe. Do zakonu jezuitów wstąpił w 1638 roku, przedtem uczył się w którejś z kaliskich szkół. Po wstąpieniu do zakonu rozpoczął studia filozoficznew Kaliszu a potem teologiczne w Poznaniu. Od 1652 do 1653 roku był nauczycielem poetyki w Krośnie a od 1653 do 1654 roku nauczał poetyki i retoryki w Kamieńcu Podolskim. Zgłosił się jako ochotnik do wzięcia udziału w misji, chciał wyjechać do Indii. Jego przełożeni nie wydali jednak zgody. W 1654 roku udał się do Turcji, jako członek poselstwa Bieganowskiego. w poselstwie tym brał udział między innymi Jan Sobieski, przyszły król Polski, z którym Solski prawdopodobnie nawiązał wówczas znajomość. Stanisław pozostawał tam do 1661 roku jako kapelan jeńców polskich i ruskich, przebywających w niewolo tureckiej. Nauczył się tureckiego.