Jan Bobrzyński (ur. 14 września 1882 w Krakowie, zm. 3 września 1951 w Krakowie) – polski publicysta i działacz konserwatywny, z wykształcenia chemik. Syn Michała Bobrzyńskiego, historyka i prawnika oraz Zofii z Cegielskich.

Lata dzieciństwa spędził w Krakowie. Miał dwoje rodzeństwa - młodszego brata Władysława, zmarłego w wieku 20 lat, oraz siostrę Marię. Szkołę średnią ukończył we Lwowie, gdzie jego ojciec, jako namiestnik Galicji sprawował urząd prezydenta Rady Szkolnej Krajowej. Następnie podjął studia filologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, z których jednak po roku zrezygnował i przeniósł się do Karlsruhe, gdzie podjął studia na Wydziale Chemii tamtejszej Politechniki. Studia doktoranckie podjął na Uniwersytecie w Grazu[2].

W trakcie I wojny światowej służył w armii austriackiej. Na froncie przebywał do sierpnia 1917 roku, kiedy to został tymczasowo przeniesiony do Ministerstwa Robót Publicznych. Po wojnie miał objąć stanowisko dyrektora rafinerii w Drohobyczu, jednak koniec wojny i rozpad Austro-Węgier zmienił te plany. Jeszcze w trakcie pobytu w Wiedniu ożenił się z Marią z Paygertów. W maju 1918 roku wyjechał wraz z żoną do Zakopanego, gdzie urodził się jego syn, Michał.

Po powrocie do kraju początkowo przebywał z rodziną w Krakowie. Następnie udał się do Warszawy i rozpoczął pracę w Ministerstwie Przemysłu i Handlu.