Urodził się w rodzinie o tradycjach szlacheckich jako syn Szymona i Antoniny z Błażowskich. Był starszym bratem Juliana, późniejszego profesora ekonomii i rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz ministra skarbu Austrii.

Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w C.K. gimnazjum w Nowym Sączu i czteroletnich, przerwanych studiach w seminarium duchownym ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Za działalność w organizacjach niepodległościowych sąd austriacki skazał go na karę śmierci, którą zamieniono na 8 lat tzw. twierdzy (1844/1845). Uzyskawszy amnestię w 1848, podjął pracę w sądownictwie.

Po śmierci narzeczonej wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie w 1861 otrzymał święcenia kapłańskie. W 1862 powołano go na stanowisko rektora Seminarium Archidiecezjalnego w Warszawie. Na przełomie lat 1864/1865 sprawował funkcję wikariusza parafii Wszystkich Świętych w Rudawie. Do Krakowa wrócił w 1865 i sprawował tam różne funkcje duszpasterskie i kurialne. W 1877 otrzymał godność prałata papieskiego.