Bristol Beaufighter – ciężki, dwusilnikowy samolot myśliwski konstrukcji brytyjskiej z okresu drugiej wojny światowej.
Powstał jako modyfikacja samolotu bombowo-torpedowego Bristol Beaufort. W przeciwieństwie do Beauforta Beaufighter okazał się bardzo udanym samolotem używanym na prawie wszystkich frontach drugiej wojny światowej w roli myśliwca nocnego, samolotu szturmowego, a także samolotu torpedowego. Samolot skonstruowano jako prywatny projekt firmy Bristol Aeroplane Company zgodnie ze specyfikacją F.11/37 opublikowaną przez brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa. Pierwszy lot prototypu odbył się 17 lipca 1939 roku, zaledwie osiem miesięcy po rozpoczęciu prac projektowych[1]. Tak krótki okres powstania maszyny wskazuje, że w dużej mierze musiał się on opierać na poprzedniej konstrukcji. Zamówienie na 300 egzemplarzy nowego samolotu zostało złożone już na dwa tygodnie przed pierwszym lotem.
Różnice w konstrukcji pomiędzy Beaufortem a Beaufighterem były stosunkowo niewielkie. Nowy myśliwiec wykorzystywał prawie niezmieniony kadłub bombowca, niezmieniony został także ogon i w znacznej mierze skrzydła. Najpoważniejszą różnicą była zmiana silników Bristol Taurusna znacznie mocniejsze Bristol Hercules. Ze względu na większe wibracje, konieczne było inne rozwiązanie mocowania nowych silników do skrzydeł polegające na znacznym wysunięciu ich przed krawędź natarcia skrzydeł. Taki sposób zamocowania jednostek napędowych spowodował przesunięcie środka ciężkości samolotu do przodu i aby temu zaradzić usunięto dużą część dziobu maszyny, która w bombowcu Beaufort odgrywała rolę kabiny celowniczego. Poprzez taką modyfikację kadłuba Beaufigther uzyskał bardzo charakterystyczną sylwetkę z wysuniętymi przed dziób maszyny śmigłami.
Najpoważniejszą zmianę w samym kadłubie było zabudowanie komory bombowej i umieszczenie tam strzelających do przodu czterech działek Hispano-Suiza kalibru 20 mm.
Jako samolot myśliwski Beaufighter posiadał dość znaczną masę około 7000 kg i dość małą prędkość maksymalną, ale był to jedyny samolot tego typu, który był wówczas dostępny dla RAF-u (z powodów problemów z silnikami nie podjęto wówczas produkcji znakomicie rokującego Westlanda Whirlwinda).
Innym powodem sukcesu Beaufightera był szczęśliwy dla niego zbieg okoliczności, iż zaczął on schodzić z linii produkcyjnej w tym samym czasie, kiedy pojawił się pierwszy angielski radar lotniczy. Ponieważ główne uzbrojenie Beaufightera zamontowane było w komorze bombowej, część nosowa była praktycznie pusta i można tam było bez problemu umieścić bardzo dużą aparaturę radarową i odpowiednie anteny. Zamontowanie radaru jeszcze bardziej zwiększyło wagę myśliwca (do ponad 9000 kg), ale nadal był on wystarczająco szybki, aby bez problemu przechwytywać niemieckie bombowce.
W miarę pojawiania się ulepszonych wersji silnika Hercules montowano je w nowych egzemplarzach Beaufightera. Zastosowanie nowszych jednostek napędowych nie zmieniło w znaczący sposób osiągów maszyny, skutkując jedynie wzrostem udźwigu uzbrojenia. Po wejściu do służby znakomitych De Havilland Mosquito samoloty te przejęły zadania myśliwców nocnych, a cięższe Beaufightery zostały przesunięte do zadań patrolowych (poszukiwanie okrętów podwodnych i zwalczania żeglugi nieprzyjaciela) i szturmowych.