Hans Marchwitza (ur. 25 czerwca 1890 w Szarleju, zm. 17 stycznia 1965 w Poczdamie) – niemiecki pisarz polskiego pochodzenia, w swoich powieściach zajmował się tematyką robotniczą. Urodził się 25 czerwca 1890 roku w Szarleju w polskiej rodzinie górniczej. Ojciec Thomas pochodził chłopskiej rodziny z Żyglina, był górnikiem – wybrał pracę w kopalni ze względów ekonomicznych, zmarł w 1910 roku. Matka Thekla Maxisch pochodziła z rodziny z tradycjami górniczymi, sama również była robotnicą górniczą, zmarła w 1902 roku. Rodzice chodzili do polskiej szkoły, a w domu mówiono po śląsku, a sam Hans język niemiecki poznał dopiero w szkole. Od 14 roku życia pracował w swoich rodzinnych stronach w kopalni pod ziemią jako ładowacz oraz był zatrudniony na płuczce kopalni Nowa Helena (zob. Zakłady Górniczo-Hutnicze im. Ludwika Waryńskiego) w Szarleju, w 1910 roku wyjechał w poszukiwaniu lepszej pracy do Niemiec, gdzie również pracował jako górnik w Zagłębiu Ruhry. Za udział w strajku został zwolniony z pracy. W 1915 roku poślubił Bertę Ditschkowsky (ur. 1875), z którą miał córkę; w latach 1915–1918 brał udział w I wojnie światowej jako ochotnik, służył na froncie zachodnim. Po wojnie został członkiem rady żołnierskiej. W 1920 roku walczył w Armii Czerwonej Zagłębia Ruhry(ang.) przeciwko puczystom Kappa-Lüttwitza.