Zygmunt Hofmokl-Ostrowski (ur. 6 grudnia 1873[1] w Wiedniu, zm. 1963) – adwokat polski, ukończył prawo na Uniwersytecie Lwowskim, następnie odbył aplikację adwokacką i otworzył kancelarię w Wiedniu.

W czasie I wojny światowej walczył wpierw w szeregach wojska austriackiego, a następnie w wojsku polskim. Po wojnie otworzył kancelarię w Krakowie, jednak niedługo potem przeniósł jej siedzibę do Warszawy, gdzie zyskał sławę jako obrońca karny, obdarzony niezwykłym talentem oratorskim, ale także wybuchowym temperamentem. M.in. w procesie przed Sądem Okręgowym w Warszawie sześciokrotnie wypalił z rewolweru po obrazie ze strony funkcjonariusza policji, będącego świadkiem w sprawie. Sąd uznając, że nastąpiło to pod wpływem silnych emocji, skazał go na tydzień aresztu. Z kolei podczas procesu redaktora Piaseckiego Hofmokl-Ostrowski został skazany na miesiąc aresztu i dwa lata zawieszenia w wykonywaniu zawodu za nadużycia słowa. W okresie międzywojennym mieszkał w Milanówku pod Warszawą.

Autor popularnego przed wojną wydania Kodeksu Karnego z Orzecznictwem Sądu Najwyższego, często stosowanego przez adwokatów.

W czasie II wojny światowej mecenas był więziony w aresztach gestapo w Milanówku i na Zamku Lubelskim. Po wojnie kontynuował wykonywanie zawodu, słynna była jego obrona wielokrotnego zabójcy z Krakowa Mazurkiewicza, gdzie mecenas zgodnie z aksjologią tamtego okresu wykazywał, iż zabite zostały osoby niepełnowartościowe w socjalistycznym społeczeństwie[2] oraz posługiwał się tezą, że Mazurkiewicz jest urodzonym mordercą, typem o skłonnościach zbrodniczych. Pomimo błyskotliwej obrony, Mazurkiewicz został skazany na karę śmierci.

Zmarł w roku 1963 w wieku dziewięćdziesięciu lat.

Zawód adwokata wykonywali też jego brat, Stanisław Jerzy, syn Zygmunt i córka Gabriela (po mężu Mycielska).