Lata 1956-1970 to jeden z najistotniejszych okresów dla kształtowania się pejzażu architektonicznego Polski ludowej. Decydującą rolę w powstawaniu masowego budownictwa mieszkaniowego odgrywała wola władz, książka niniejsza ukazuje zaś znajdujące się w tle dążenia części środowiska architektonicznego do technicznego i estetycznego unowocześnienia pracy projektowej. Szczególną uwagę poświęcono ideom normalizacji, znajdującym wyraz we wprowadzaniu zasad koordynacji modularnej, także opartym na prakseologii próbom formułowania teorii sprawnego wytwarzania architektury oraz fascynacji projektantów budownictwem wysokim, jako podpatrzoną w czasie odwilżowych wycieczek formułą nowoczesnego mieszkalnictwa.
Poruszone w książce tematy ukazane są z jednej strony w relacji z przemianami zachodzącymi równolegle w krajach socjalistycznych przede wszystkim ZSRR, z drugiej zaś, w powiązaniu z zachodnią refleksją teoretyczną. Tym sposobem autor stara się uchwycić zarówno specyficzne dla krajów bloku wschodniego uwarunkowania pracy architekta, jak i uniwersalne zagadnienie ewolucji tej profesji w dobie uprzemysłowionego budownictwa.