Tom otwierają opracowania, w których podjęto niełatwą próbę przedstawienia w syntetyczny sposób wszystkich aspektów relacji dyplomatycznych Warszawy z wybranymi krajami świata. Jacek Tebinka nakreślił politykę Wielkiej Brytanii wobec Polski w latach 1956–1970. Omówienie relacji z Danią, wraz ze zwróceniem uwagi na okres poprzedzający dojście Gomułki do władzy, przygotowane zostało przez Henry Andreasena. Bożena Szaynok pokazała nieznane dotąd kontakty dyplomatyczne między Polską a Izraelem w tym okresie. Maria Pasztor przedstawiła politykę zagraniczną Francji wobec Polski w okresie polityki otwarcia na Wschód (1963–1969). Tę część zamyka przyczynek Łukasza Kamińskiego dotyczący stosunków z należącą formalnie do „bratniego” obozu Czechosłowacją. Pozostałe artykuły dotyczą wybranych zagadnień związanych z polityką zagraniczną okresu Gomułki. Jakub Tyszkiewicz nakreślił jedną z najważniejszych kwestii podejmowanych przez polską dyplomację po 1956 r. w stosunkach polsko-amerykańskich – sprawę uznania granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Krzysztof Ruchniewicz przedstawił mało znane dotąd próby Bonn nawiązania stosunków dyplomatycznych z Polską na początku lat 60. Odrębne miejsce zajmują dwa ostatnie artykuły. Joanna Wojdon pokazała zagadnienie stosunku Kongresu Polonii Amerykańskiej do wydarzeń w Polsce w 1956 r. Zamykające tom opracowanie Tomasza Tokarza, chronologicznie mieszczące się w przyjętych w tomie ramach, omawia rozważania podejmowane przez emigracyjnego publicystę, Juliusza Mieroszewskiego, na temat porozumienia polsko-rosyjskiego, przedstawiane na łamach paryskiej „Kultury”.