Wokół diagnostyki prenatalnej narosło wiele mitów. Osoby, które nie wiedzą, na czym ona naprawdę polega, ex catedra wypowiadają się o jej słuszności lub o jej bezsensowności.Na pewno temat ten niesie z sobą wiele emocji i często one przesłaniają merytoryczną dyskusję.Życie człowieka przed urodzeniem od wieków wzbudzało ogromne zainteresowanie.Już w 500 roku p.n.e. Empedocles opisał błony otaczające płód jagnięcia, w 200 r.n.e. J. Pollux po raz pierwszy użył słowa amnion – owodnia jako określenia anatomicznego u kobiety ciężarnej. Jednak dopiero w XVII wieku Francois Mariceau opisał środowisko, w którym rozwija się płód jako „płyn owodniowy”, twierdząc, że składa się on z „mieszaniny krwi i mleka matki”. Przez wieki rozwój płodu był tajemnicą. Jest wiele rysunków obrazujących rozwój dziecka w łonie matki, ale były one wykonywane na podstawie badań pośmiertnych lub własnych wyobrażeń. Nie było żadnych możliwości obejrzenia człowieka przed urodzeniem aż do połowy XX wieku. W tym okresie Ian Donald, profesor położnictwa i ginekologii na uniwersytecie w Glasgow, po odbytej służbie wojskowej w Brytyjskich Królewskich Wojskach Lotniczych, zainteresował się wprowadzeniem echosondy do medycyny, szczególnie do położnictwa. W roku 1958 w czasopiśmie „The Lancet” pojawił się pionierski artykuł opisujący możliwości nieinwazyjnych i bezpiecznych badań płodu. W komentarzach stwierdzono, że profesor Donald potraktował płód jak łódź podwodną i dzięki temu obejrzał go za pomocą „dźwięków”. Od tego czasu nastała zupełnie nowa era rozwoju położnictwa, a następnie nowej dziedziny medycyny, jaką jest medycyna matczyno-płodowa i perinatologia. ! Uwagi: Obwoluta delikatnie pozaginana i porysowana. Brzegi stron zakurzone i lekko zabrudzone.Zawiera pieczątki.