Jej akcja rozgrywa sie w okresie III wojny punickiej (149 -146 pne.). Kartagińczycy przez lata próbowali sie z Rzymianami ukladać, ustępowali, spełniali najbardziej absurdalne zadania, jednak finał tej wojny był czymś zupełnie bezprecedensowym, nawet jak na tamte czasy. Karne legiony rzymskie otrzymały klarowny rozkaz. Osłabiona i nikomu już nie zagrażająca Kartagina, dawny sojusznik Rzymu, miała zostać wymazana z mapy starożytnego świata. Rzymianie bezbronne miasto zdobyli, jego mieszkanców wyrżnęli, a wszystkie mury, domy, budowle, świątynie metodycznie, z zimną krwią obrócili w pył. Sujkowski w swojej książce kocentruje się na okresie, kiedy Kartagińczycy “przebudzili się”, czyli pojęli, że ten typ wroga, z jakim mieli do czynienia nie respektuje żadnych zasad, nie dotrzymuje zadnych obietnic, jak dostanie palec, zażąda całej ręki... Skadś to jakby znamy... Wielki patriotyczny zryw Kartaginy, bohaterska walka całego miasta z udziałem nawet starców i dzieci, ofiara kobiet ofiarowujących swoje włosy na liny do statków – na to wszystko było już za późno.