Meble kolbuszowskie – polskie meble wyrabiane począwszy od połowy XVIII w. w Kolbuszowej, cieszące się wielkim zbytem w całym kraju (przede wszystkim słynne praski).

Starannie wykonane i fornirowane, zdobione były intarsjami o motywach ramek, gwiazd, kwiatów, a także ornamentyką wstęgowo-cęgową, geometryczną i figuralną. Najczęściej stosowano jako materiał jasny orzech, ale także dębinę, jawor, gruszę, rzadziej jabłoń, w które obfitowała Kotlina Sandomierska. Formy stylowe mebli kolbuszowskich zależne były od tendencji panujących w rzemiośle europejskim, miały one jednak wybitny charakter rodzimy, wskazujący na pewne związki ze zdobnictwem ludowym Małopolski. Najpopularniejsze meble kolbuszowskie były w okresie produkcji w stylu barokowym, kiedy obok mebli gdańskich były najpowszechniejszymi w polskich domach (wyposażyły one m.in. Pałac Biskupów Krakowskich w Kielcach i Zamek w Szydłowcu). Ośrodek produkcyjny w Kolbuszowej był najbardziej żywotny do 1. poł. XIX w. Obecnie tradycje meblarstwa kolbuszowskiego są wznawiane w charakterze ratowania ginących zawodów i rzemiosł.