Tom I- reprint z 1900r., 340s. Tom II- reprint z 1904r.,236s.  Teodor Feliks Wierzbowski (ur. 30 sierpnia 1853, Kielce, zm. 19 lutego 1923, Warszawa) – historyk, archiwista, bibliograf, wydawca źródeł.Od 1882 r. wykładowca literatury polskiej na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (w języku rosyjskim)[1]. Od 1886 r. profesor tamże[2]. Był twórcą wydanego w 1884 r. zbioru Wypisy polskie / Polskaja chrestiomatia, zawierającego wypisy z autorów polskich przeznaczone dla szkół średnich, różniące się od innych jednak tym, że komentarz napisany był w języku rosyjskim[3]. Począwszy od 1885 r., przez ponad dwadzieścia lat (do 1908 r.) był redaktorem serii wydawniczej „Biblioteka Zapomnianych Poetów i Prozaików Polskich XVI–XVIII w.”[2] Napisał również memoriał w 1896 r. o dyskryminacji języka polskiego na Uniwersytecie i w szkolnictwie średnim Warszawskiego Okręgu Naukowego przedłożonego namiestnikowi Królestwa Polskiego Aleksandrowi Imeretyńskiemu, co zaowocowało zrównaniem języka polskiego w nauczaniu z językiem niemieckim i francuskim[4]. W 1897 został dyrektorem Archiwum Głównego w Warszawie[2]. Podczas swojego ponaddwudziestoletniego zarządzania archiwum wspierał zatrudnianie tam polskiej kadry[5]. Od kolejnego roku (1898) był członkiem komisji do spraw nauczania polskiego języka i literatury. Na posiedzeniach tej komisji opowiadał się za zwiększenie ilości materiału w wykładach szkolnych tego języka[4]. Od 1902 lub 1903 r. należał do Akademii Umiejętności[6]. Na marcowym posiedzeniu rady profesorów uniwersytetu w Warszawie, po protestach studenckich 1905 r. opowiedział się za brakiem odpowiedzialności dyscyplinarnej uczestników tychże, wnosił również o parytet (50%) dla Polaków na etaty docenckie na uniwersytecie oraz o zagwarantowanie im stanowiska rektora, a także o wprowadzenie do programu nauczania wykładów z historii Polski, literatury polskiej i prawa w języku polskim[4]. W 1907 był jednym ze współzałożycieli Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[2] (wraz z Ignacym Chrzanowskim i Samuelem Dicksteinem należał do komitetu przygotowującego jego powołanie[4]). Od grudnia 1908 r. pełnił stanowisko kierownika katedry języka i literatury polskiej na warszawskim uniwersytecie (wykłady wygłaszane były również w tym języku). Po powstaniu w 1915 r. polskiego Uniwersytetu Warszawskiego nie podjął tam pracy[7], mimo że pozostał w zajętej przez Niemców Warszawie[8]. W 1917 Wierzbicki odmówił uczestnictwa w działającej przy Tymczasowej Radzie Stanu Komisji Archiwalnej, chociaż opiniował przedłożone mu przez nią projekty ustawy archiwalnej i regulaminów[9]. Konflikt osobisty ze Stefanem Ehrenkreutzem trwający jeszcze od 1915 r. miał swoją kulminację w 1919 r. Wtedy to (po objęciu przez tego ostatniego, wcześniej podwładnego Wierzbowskiego w Archiwum Głównym, funkcji kierownika Wydziału Archiwów Państwowych Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego) 21 kwietnia tego roku Wierzbowski podał się do dymisji, w następstwie rozpoczęcia postępowania dyscyplinarnego względem niego (nie uznał w Ehrenkreutzu swojego zwierzchnika). Przez trzy lata (do 1922 r.) mimo formalnego bycia emerytowanym, świadczenie to nie było mu wypłacane, co spowodowało konieczność sprzedawania posiadanych książek i numizmatów[7].