Urodzony w południowej części Rzymu. Jego ojciec, Annius Verus, zmarł, gdy Marek miał 11 lat. Otrzymał staranne, wszechstronne wykształcenie. Był cesarzem rzymskim od 161 roku i następcą Antonina Piusa. W latach 161 - 169 sprawował rządy wraz z przybranym bratem – Lucjuszem Werusem. Po jego śmierci panował samodzielnie. Czasy rządów Marka Aureliusza przypadły na okres bardzo trudny: nieustających wojen i klęsk żywiołowych (wylew Tybru, głód, rozruchy uliczne, pożary, plaga szarańczy, epidemia dżumy). Głównymi wrogami Rzymu były wówczas plemiona germańskie i Partowie. Marek Aureliusz zmarł na dżumę w trakcie wyprawy wojennej przeciw Markomanom 17 marca 180 roku w Vindobonie (dzisiejszy Wiedeń). Marek Aureliusz prowadził skromne, spokojne życie zgodne z surowymi zasadami stoickimi. Miał głębokie poczucie obowiązku służenia krajowi i obywatelom. Dbał o dobre stosunki z senatem, przeprowadził reformy w dziedzinie administracji i prawa cywilnego. Za jego panowania miały miejsce liczne prześladowania skierowane przeciwko wczesnochrześcijańskim sektom (montanistom) i wyznawcom innych bóstw negujących porządek rzymski. Same zajścia niejednokrotnie prowokowane były przez sekty. Prześladowania miały nie dopuścić do wojen domowych w i tak osłabionym już państwie. Po śmierci został ubóstwiony. Pochowano go w Mauzoleum Hadriana.