Problematyka Holocaustu, z większą lub mniejszą intensywnością obecna w polskim kinie od czasu zakończenia wojny, przez lata była uwikłana w polityczne spory i instrumentalnie wykorzystywana przez władze, a i dziś bywa zawłaszczana. Jednocześnie pamięć zbiorowa o Zagładzie pozostawała pamięcią wybiórczą, odpowiadającą martyrologicznemu obrazowi dziejów naszego narodu. Wydaje się, że w ostatnich latach społeczne tabu jest powoli przełamywane, a rola filmu w tym procesie z racji możliwości jego oddziaływania byłaby nie do przecenienia. (…) Na styku emocji i intelektualnego wysiłku rodzi się kino pełne wewnętrznych sprzeczności, niekiedy niekonsekwentne, z trudem radzące sobie z ciężarem problemu, ale jednocześnie różnorodne. Wśród polskich filmów o Zagładzie nie brakuje arcydzieł oklaskiwanych przez widzów w Europie i Ameryce, nagradzanych na festiwalach, jak Korczak Andrzeja Wajdy czy Pianista Romana Polańskiego. Warto też pamiętać, że to właśnie polskie kino jako pierwsze w filmie fabularnym podjęło temat Zagłady Żydów, eksponując odrębność ich doświadczenia.