Książka ta jest niezwykle ważna w polskiej i europejskiej myśli humanistycznej. Po raz pierwszy w polskich badaniach literackich i kulturowych (również teatrologicznych i komparatystycznych) przedstawia wnikliwie, rzeczowo, z wyczuciem odmienności epok i stylów literackich zagadnienie płaczu i łez w europejskiej kulturze od czasów starożytnych aż do wieku XIX. Analizuje i interpretuje - w sposób nowatorski i odkrywczy - podstawowe dla polskiego romantyzmu związki Cierpień młodego Wertera Goethego i Nowej Heloizy J.J. Rousseau. W książce odnajdziemy rezultaty badań, które w istotny sposób wpływają na nową recepcję romantyzmu i w wielu przypadkach - zmieniają dotychczasowe ustalenia lub intuicje badaczy. Książka napisana jest pięknym, przejrzystym stylem. To pierwsza w historii polska autorska monografia jednego z podstawowych tematów kultury i afektów natury człowieka: płaczu i łez. Ze względu na rzetelność merytoryczną, ważne rozpoznania zmieniające oblicze polskiego, a też i niemieckiego, romantyzmu, książka powinna być włączona do kanonu lektur obowiązkowych na studiach polonistycznych, a także na teatrologii i kulturoznawstwie.