Tom I - Od Trzeciego Rozbioru do Powstania Listopadowego - 222 s., 1943 r.,
Tom II - Literatura na emigracji i w kraju po r. 1830 - 278 s., 1944 r.,
Tom III - Pozytywizm i Młoda Polska - 274 s., 1944 r.,

Manfred Kridl (ur. 11 października 1882 we Lwowie, zm. 4 lutego 1957 w Nowym Jorku) – polski historyk literatury.

Manfred Kridl urodził się we Lwowie w rodzinie oficera armii austriackiej narodowości czeskiej - Edwarda Józefa Kridla. Tamże ukończył szkołę średnią i rozpoczął studia filologiczne na Uniwersytecie Lwowskim (polonistyka i romanistyka), po czym kontynuował studia we Fryburgu i Paryżu. Od samego początku pracy naukowej jego zainteresowania historyczno-literackie koncentrowały się na XIX wieku, a w szczególności na romantyzmie. Przejawiało się to i w wyborze tematu jego pracy doktorskiej (Stosunek Mickiewicza do Lamennais’ego w epoce towianizmu). W 1907 rozpoczął pracę w charakterze nauczyciela w jednej z prywatnych warszawskich szkół. W 1908 wyszła jego obszerna praca Mickiewicz i Lamennais. Studium porównawcze. W 1909 uzyskał doktorat z filozofii na Uniwersytecie Lwowskim. W 1911 został członkiem I wydziału Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, w latach 1912–1914 był sekretarzem Towarzystwa. W okresie pierwszej wojny światowej pełnił służbę w armii austriackiej. W roku 1919 po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, przeszedł jako nauczyciel do szkolnictwa publicznego.

Wykładał we Wszechnicy Polskiej. W 1921 habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie rozpoczął pracę. Praca habilitacyjna Kridla pt. Antagonizm wieszczów. Rzecz o stosunku Słowackiego do Mickiewicza ukazała się drukiem dopiero w 1925.

Jednym z rezultatów pracy Kridla w szkolnictwie średnim był obszerny podręcznik Literatura polska w. XIX, który był wydawany w Warszawie w latach 1925–1933.