W latach 1826-1829 przebywał w Warszawie. Należał tam do redakcji „Gazety Warszawskiej”, bywał w salonie Wincentego Krasińskiego, wydał dwa tomy noworocznika literackiego Melitele (1829-1830). W 1829 wyjechał za granicę i wspólnie z Adamem Mickiewiczem zwiedził Niemcy, Szwajcarię i Włochy, co po latach opisał w Listach z podróży. W 1831 osiadł w Dreźnie, gdzie tłumaczył dzieła Waltera Scotta, Byrona (Korsarz) i Thomasa Moore’a, współredagował „Bibliotekę klasyków polskich” oraz pisywał do „Przyjaciela Ludu” wydawanego w Lesznie.

W roku 1837 wrócił do Wilna i rozpoczął redagować Encyklopedię Powszechną (1836-1840) Glücksberga, a następnie przez 20 lat współpracował z „Kurierem Wileńskim”. Jednocześnie tłumaczył, pisał wiersze, dramaty i publicystykę. Na okres działalności redaktorskiej w Wilnie przypadają dramaty Felicyta i Barbara Radziwiłłówna.

Odyniec był niepopularny w kręgach patriotycznych i demokratycznych z uwagi na swoje klerykalno-konserwatywne poglądy. Polscy studenci w Dorpacie, spalili demonstracyjnie dramat Felicyta. Był współredaktorem hołdowniczego Albumu wileńskiego (1858) i autorem jednego z wierszy ku czci cara Aleksandra II Przyjdź Królestwo Boże! Ostro potępili go za to Julian Klaczko i Kornel Ujejski.

Od 1866 roku znów mieszkał w Warszawie, gdzie współpracował z „Kroniką Rodzinną”, drukując w niej w latach 1867-1878 Listy z podróży oraz Wspomnienia z przeszłości, opowiadane Deotymie. Te utwory przywróciły Odyńcowi popularność. Tłumaczył także utwory Puszkina, Wasilija Żukowskiego, a zwłaszcza Waltera Scotta i Fryderyka Schillera. Bywał w salonach literackich, m.in. Jadwigi Łuszczewskiej.

Został pochowany na warszawskich Powązkach.

Na początku 2013 roku ukazała się pierwsza monografia poety Antoni Edward Odyniec – romantyk w zwierciadle biedermeieru autorstwa Marii Makaruk.