Zostają przyjaciółmi, zanim się spotkają. Aniela Mieczysławska doskonale rozumie styl i temperament epistolarny Andrzeja Bobkowskiego (1913-1961), choć sama jest osobą dyskretną i powściągliwą. W swych listach raczej daje znać o sobie, niż wypowiada siebie, bo list jest dla niej przede wszystkim sposobem podtrzymywania przyjaźni, rozmową z kimś bliskim. Natomiast Bobkowski jest epistolografem radykalnym, dąży do wykorzystania maksimum możliwości, jakie daje list. Czyni dyskurs osobistym, niemal intymnym, bo nawiązać z kimś kontakt to zbliżać się do niego, obdarzać go zaufaniem, mówić mu o sobie coraz więcej, prawie wszystko, na co pozwala język. Pisanie to dla Bobkowskiego przede wszystkim samopoznanie i dzielenie się własnym obrazem świata z innymi, przekraczanie samotności, znak wspólnoty żyjących. Ze wstępu A.St. Kowalczyka