Łąkarstwo 2, 395s.

Łąkarstwo, nauka obejmująca całokształt wiedzy o łąkach i pastwiskach, nazywanych ogólnie użytkami zielonymi, działalności gosp., której zadaniem jest pozyskiwanie możliwie wysokich plonów pełnowartościowej paszy (zielonej i siana) dla zwierząt gospodarskich oraz utrzymywaniu tych użytków w wysokiej kulturze rolnej.

Łąkarstwo opiera się z jednej strony na teoret. wiedzy o siedliskach łąkowych (łąkoznawstwo), z drugiej zaś — na znajomości metod uprawy, pielęgnowania i odnawiania użytków zielonych (pratotechnika, odnawianie łąk i pastwisk, uprawa łąk i pastwisk), sposobów użytkowania runi łąkowej i pastwiskowej (użytkowanie łąk i pastwisk, gospodarka pastwiskowa), nawożenia miner. i org., metod sprzętu i konserwowania paszy, hodowli i nasiennictwa traw. Wiedza łąkarska oparta na badaniach nauk. zaczęła się rozwijać w środkowej Europie w 2. poł. XVIII w.; w Polsce pionierami łąkarstwa byli J.K. Kluk, M. Oczapowski; pierwsza placówka doświadczalna — Zakład Doświadczalny Uprawy Torfowisk pod Sarnami (1934–39); tu utworzono Stow. Łąkarzy, działające do II wojny światowej, reaktywowane 1995 pod nazwą Polskie Tow. Łąkarskie. Polscy łąkarze są ponadto zrzeszeni w Stow. Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych, w Sekcji Łąkarzy i Torfiarzy NOT, w Sekcji Łąkarstwa Kom. Uprawy Roślin PAN; badania nauk. prowadzą gł.: Inst. Melioracji i Użytków Zielonych, Zakład Łąk i Pastwisk w Falentach, w mniejszym zakresie Inst. Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, Inst. Zootechniki w Krakowie, Inst. Hodowli i Aklimatyzacji Roślin w Radzikowie oraz katedry i zakłady łąkarstwa akad. rolniczych. W Europie od 1960 działa Eur. Federacja Łąkarska (European Grassland Federation), do której należy Polska.