"Nowożytne źródła łacińskojęzyczne należy badać jako osobną kategorię świadectw. Nie stanowią one bowiem prostego uzupełnienia źródeł pisanych w innych językach. Łączy je wspólnota kodu kulturowego. Składają się na odrębny, bardzo skondensowany komentarz do dziejów wspólnot narodowych i ich miejsca w kulturze europejskiej.
***
Łacina była nieodłączną częścią języka, w którym naród polityczny I Rzeczypospolitej interpretował świat, a zwłaszcza dokonywał autointerpretacji systemu politycznego, który stworzył, i systemu wartości, któremu hołdował. Należy też podkreślić z całą mocą, że było tak do ostatnich dni istnienia państwa "dawnych Polaków".
***
Bardzo zależy mi na tym, żeby książka ta nie trafiła wyłącznie do specjalistów, którzy przeczytają jeden lub kilka tekstów związanych z ich własną dziedziną. Mam nadzieję, że przejrzy ją także inny czytelnik - zarówno doświadczony badacz jak i student, szukający nowych skojarzeń i ambitnych tematów badawczych."