Książka zawiera 3 tytuły tygodników społeczno-literackich z 1950 roku;
Kuźnica - 12 numerów
Odrodzenie - Numery od 1 do 12
Nowa Kultura -Numery od 1 do 39, Brak numeru 20
Kuźnica (1945-1950) – tygodnik społeczno-literacki, wychodzący w Łodzi, później w Warszawie.
Tygodnik grupował twórców kultury o ideologii zbliżonej do marksistowskiej. W latach 1945-1948 redaktorem naczelnym był Stefan Żółkiewski (1911-1991), następnie Paweł Maksymilian Hoffman. Z pismem współpracowali między innymi: Mieczysław Jastrun (1903-1983), Zofia Nałkowska (1884-1954), Leon Kruczkowski (1900-1962), Jerzy Putrament (1910-1986), Kazimierz Brandys (1916-2000), Adam Ważyk (1905-1982), Jan Kott (1914-2001).
Kuźnica kontynuowała artystyczne tradycje XIX-wiecznego realizmu. Postulowała zwrot do tradycji balzakowskiej, rozumianej jako odkrywanie społeczno-klasowych wyznaczników ludzkiego losu. Jej twórcy powoływali się także na XVIII-wieczny, antyfeudalny racjonalizm i dydaktyzm. Było to pismo opiniotwórcze. Prowadzono w nim dyskusje na temat statusu inteligencji. W roku 1950 tygodnik został połączony z tygodnikiem „Odrodzenie” (1944-1950), w wyniku tej fuzji powstał tygodnik Nowa Kultura.
Odrodzenie (1944–1950) – tygodnik, pierwsze w Polsce powojenne pismo społeczno-kulturalne.
Odrodzenie powstało w roku 1944 w Lublinie, następnie było wydawane w Krakowie (1945–1947), a potem w Warszawie (1947–1950). Pismo popierało politykę kulturalną władz.
„Nowa Kultura” – tygodnik społeczno-literacki wydawany w latach 1950–1963 w Warszawie.
Pismo powstało z połączenia dwóch tygodników, „Odrodzenie” (1944–1950) i „Kuźnica” (1945–1950). W okresie 1952–1956 było oficjalnym organem Związku Literatów Polskich. Pismo propagowało hasła realizmu socjalistycznego. Jego redaktorem był Paweł Hoffman, który został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska w roku 1955. Bezpośrednim powodem jego zwolnienia było wydrukowanie na łamach pisma „Poematu dla dorosłych” Adama Ważyka – utworu sprzecznego z zasadami socrealizmu, obnażającego rzeczywistość życia budowniczych Nowej Huty. Kolejnym redaktorem naczelnym został Stefan Żółkiewski, do 1968 członek KC. Jego zastępcą do 1962 była Alicja Lisiecka, która pisała recenzje książek. Nazywana „Pryszczatolożką” lansowała zwłaszcza „pryszczatych” (Woroszylskiego, Mandaliana, Konwickiego), innych natomiast, choćby najzdolniejszych – Iredyńskiego, czy grupę „Współczesności” – bezlitośnie krytykowała.
Według Andrzeja Werblana (1958), „Nowa Kultura” była drugim po czasopiśmie „Po prostu” ośrodkiem publicystyki „rewizjonistycznej”.
W 1963 Artur Starewicz, sekretarz KC do spraw ideologicznych i propagandy, zlikwidował „Świat”, „Nową Kulturę” i „Przegląd Kulturalny”, powołując na ich miejsce, długo bojkotowany przez środowisko, tygodnik „Kultura” (1963–1981). Redaktorem naczelnym został Janusz Wilhelmi.
