Émile Faguet (ur. 17 grudnia 1847 – zm. 7 czerwca 1916), francuski pisarz i krytyk literacki.

Urodził się w La Roche-sur-Yon, lecz dorastał i pobierał nauki w Paryżu. Przez pewien czas pracował jako nauczyciel w La Rochelle i Bordeaux, a następnie w stolicy Francji był pracownikiem naukowym historii literatury na tamtejszym uniwersytecie. W 1897 uzyskał tytuł profesora. W 1900 objął stanowisko w Akademii Francuskiej oraz został odznaczony medalem Legii Honorowej. Zmarł 7 czerwca 1916, a jego zwłoki pochowane zostały na cmentarzu Montparnasse.

Faguet jest autorem monografii Voltaire'a (1894), Gustave Flauberta (1899), André Chéniera (1902), Émile Zoli (1903) oraz cyklów studiów na temat literatury XVII, XVIII i XIX wieku. Napisał także wiele prac na temat dramatu klasycystycznego i romantycznego (Corneille, 1885), liberalizmu, pacyfizmu oraz feminizmu. Inne jego znaczące dzieła to: Politiques et moralistes du XIXe siècle (Polityka i moralność XIX wieku, 1892), La Tragédie française au XVIe siècle (Tragedia francuska XVI wieku, 1883), Pour qu'on lise Platon (Odczytywanie Platona, 1905), L'Anticléricalisme (1906) czy L'Art de lire (Sztuka czytania, 1912),

Jest również autorem dziesięciotomowego wywodu filozoficznego pt. Dziesięć przykazań miłości zdradzającego racjonalizm myśli autora. Dzieło na język polski częściowo przełożył Antoni Lange (tomy: Kochaj samego siebie, Kochaj kobietę, Kochaj rodzinę (ojca matkę i dzieci), Przyjaźń, Kochaj ojczyznę, Kochaj starców; nie przetłumaczono na język polski: Kochaj pracę, Kochaj prawdę, Kochaj obowiązki, Bóg).

Na język polski przetłumaczono kilka jego książek: Liberalizm, Kult niekompetencji oraz Dziesięć przykazań miłości.