Sztuka scytyjska – rozwijała się na terenach zamieszkanych przez koczownicze plemiona Scytów w okresie od VII wieku p.n.e. do III wieku p.n.e. Swoim zasięgiem objęła obszar od Syberii na wschodzie po Śląsk i Łużyce na zachodzie. Scytowie to koczownicze ludy irańskie wywodzące się z obszarów pomiędzy Ałtajem a dolną Wołgą, zamieszkujące od VIII w. p.n.e. północne okolice Morza Czarnego. Byli spokrewnieni z Sarmatami. Po raz pierwszy w zapiskach historycznych pojawiają się w VII w.p.n.e, kiedy to jako sojusznicy Asyryjczyków walczyli przeciwko Medom. Na rozwój kultury scytyjskiej wpływ miały kontakty z ludami Bliskiego Wschodu i koloniami greckimi na Krymie. Na przełomie VII i VI w.p.n.e Scytowie najeżdżali ludy kultury łużyckiej żyjące między Odrą i Wisłą.