Aleksander Kraushar, pseud. Alkar (ur. 17 stycznia 1843 w Warszawie, zm. 11 grudnia 1931 tamże) – polski adwokat, historyk, publicysta, poeta, działacz kulturalno-oświatowy, członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie.

Urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, jako syn Hermana Kraushara (zm. 1902) i Idalii z domu Apt (zm. 1845). Studiował prawo w Szkole Głównej. Studia skończył w 1867. Po wybuchu powstania styczniowegodziałał w prasie tajnej. Redagował dział Wiadomości z pola bitwy w półurzędowym organie Rządu Narodowego Niepodległość oraz redagował tajne czasopismo Prawda. Po ukończeniu studiów podjął praktykę adwokacką. Jednocześnie przeglądał zasoby archiwów krajowych i zagranicznych, publikując wiele prac źródłowych z historii Polski zawierających liczne cytaty, w tym historię Żydów w Polsce, o życiu i twórczości licznych postaci historycznych oraz o Warszawie. Łącznie opublikował kilkaset prac naukowych, w tym ponad sto poświęconych Warszawie. Był współzałożycielem Towarzystwa Miłośników Historii.

W 1881 był jednym z czterdziestu pięciu członków-założycieli Kasy im. Józefa Mianowskiego – Fundacji Popierania Nauki w Warszawie.

W 1885 poślubił Jadwigę Bersohn (1853-1912), córkę Mathiasa Bersohna. Ich dom był ważnym ośrodkiem życia umysłowego Warszawy. Ich córką była Zuzanna Rabska, żona Władysława Rabskiego.

Opowiadał się za asymilacją ludności żydowskiej. Był członkiem komitetu budowy synagogi na Tłomackiem. W 1903 wraz z żoną przeszedł na katolicyzm.

5 sierpnia 1921 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.