Niezwykła książka, która stanowi próbę rekonstrukcji, opisu i analizy zapomnianej polskiej tradycji badań z okresu dwudziestolecia międzywojennego, w której stosowano psychoanalizę do interpretacji literatury. Przedmiotem dociekań były wtedy różne indywidualności pisarskie.
Interpretowano chętnie twórców romantycznych Byrona, Mickiewicza (wiersz Sen w Dreźnie), a najbardziej faworyzowanym obiektem analizy była osoba i twórczość Juliusza Słowackiego. Interpretowano osobowość Żeromskiego. Książka usiłuje stworzyć pomost między przedwojenną interpretacją psychoanalityczną a współczesnym zainteresowaniem teorią Freuda, które dzieli biała plama okresu powojennego, kiedy psychoanaliza była wiedzą zabronioną.