Skoki przez przeszkody – olimpijska konkurencja jeździectwa, jedna z siedmiu wspieranych przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W konkurencji tej, koń i jeździec pokonują przeszkody ustawione na torze zwanym parkurem z jak najmniejszą liczbą błędów.Skoki przez przeszkody wywodzą się z XVIII wiecznej tradycji polowań na lisy i współzawodnictwa pomiędzy ich uczestnikami. Pierwsze oficjalne zawody w skokach odbyły się w 1864 roku w Dublinie. Od 1900 roku (olimpiada w Paryżu), czyli już od drugiej olimpiady nowożytnej, jest to dyscyplina olimpijska. Pierwszy konkurs skoków w Polsce rozegrano w 1880 roku w Warszawie. Na początku XX wieku zaczęto stosować rodzaj dosiadu, umożliwiający koniowi skakanie w warunkach zbliżonych do naturalnych. Rewolucyjną w tamtych czasach pozycję skokową wprowadził kapitan Federico Caprilli.Celem zawodów jest sprawdzenie umiejętności, dokładności i wytrenowania konia skaczącego pod jeźdźcem. Konkurencja polega na tym, że na parkurze ustawia się kilka lub kilkanaście przeszkód, które koń wraz ze swym jeźdźcem musi pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek i przypadków nieposłuszeństwa konia. Za każdy błąd para koń i jeździec otrzymuje punkty karne. Zwycięża ten, kto zgromadził jak najmniejszą liczbę punktów karnych, a w przypadku wyrównanego wyniku, ten kto pokona tor w krótszym czasie. Istnieje wiele rodzajów konkursów: w niektórych zwycięzcy wyłaniani są w dogrywkach; są też konkursy pozwalające na zbieranie punktów bonifikacyjnych oraz takie, w których priorytetowy jest czas przejazdu. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami.Istnieje wiele rodzajów przeszkód, a te najczęściej spotykane to: stacjonata, okser, triplebarre, mur, oraz rów z wodą. W zależności od klasy i rodzaju konkursu, na parkurze ustawionych jest od 8 do 13 przeszkód – pojedynczych lub wchodzących w skład kombinacji, czyli tzw. szeregów. Przeszkody są ponumerowane zgodnie z kolejnością pokonywania; wyjątek stanowią niektóre konkursy specjalne. Dodatkowo, linia startu i mety, przeszkody oraz przejazdy obowiązkowe oznaczane są chorągiewkami białymi i czerwonymi. Zawodnik musi pokonać te części toru pomiędzy chorągiewkami, mijając czerwone po swojej prawej, a białe po lewej stronie. Królikiewicz Adam Łukasz (1894–1966), major 1. p. szwoleżerów W. P., olimpijczyk, wybitny trener i działacz sportu jeździeckiego. Ur. 9 XII we Lwowie, był synem Karola i Julii z Brunarskich. Ojciec K-a był mieszczaninem i właścicielem realności we Lwowie. W r. 1913 uzyskał K. we Lwowie świadectwo dojrzałości i udał się na studia do Wyższej Szkoły Technicznej w Mittweidzie (Saksonia). Wobec zbliżającej się wojny światowej wrócił w lipcu 1914 r. do Lwowa i 2 VIII t. r. wstąpił w szeregi oddziałów strzeleckich. Wkrótce jednak przeszedł do oddziału konnego «Sokoła» pod dowództwem Śniadowskiego. Po połączeniu tego oddziału z oddziałem W. Beliny-Prażmowskiego pełnił służbę w szwadronie pod jego dowództwem. Przez następny okres pełnił służbę w 1 p. ułanów w Legionach Polskich. Dosłużywszy się stopnia kaprala, wiosną 1917 r. ukończył kurs szkoły oficerskiej w Ostrołęce. Po rozwiązaniu Legionów i wcieleniu 1 p. ułanów do armii austriackiej, odmówił dalszej służby. Jesienią 1918 r. zgłosił się ochotniczo do formowanego w Chełmie 1 p. ułanów (później 1 p. szwoleżerów). W l. 1919–20 ukończył skrócony kurs oficerskiej szkoły kawalerii w Starej Wsi pod Warszawą i otrzymał stopień porucznika. Jako dowódca plutonu odbył kampanię 1920 r. W l. dwudziestych był dwukrotnie dowódcą pułkowej szkoły podoficerskiej. W r. 1924 awansował do stopnia rotmistrza, zaś w r. 1932 otrzymał stopień majora. W r. 1933 Min. Spraw Wojskowych wysłało K-a, jako wybitnego już znawcę jeździectwa, do Włoch celem odbycia studiów w zakresie naturalnej włoskiej szkoły jazdy w Tor di Quinto (Scuola d’Aplicazione di Cavallerie-Discaccamento), Pinerolo i Saumur. Po powrocie do kraju pracował nad zaadaptowaniem systemu szkoły włoskiej w Polsce. W związku z tym powstał nowy, oryginalny polski system szkolenia jeździeckiego, który K. przedstawił w pracy Jeździec i koń w terenie i w skoku. Metody przygotowania i zaprawy (W. 1936, 2. wyd. zmienione W. 1958). W r. 1934 opuścił swoją macierzystą jednostkę i objął stanowisko komendanta Szkoły Jazdy Konnej i Szefa Ekwitacji w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Na stanowisku tym pozostawał aż do wybuchu drugiej wojny światowej. W kampanii wrześniowej brał udział jako major i dowódca oddziału Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Po rozwiązaniu oddziału w końcowej fazie kampanii wrześniowej pod Sarnami przedostał się do Krakowa, gdzie osiadł na stałe. Od r. 1940 pracował w zakładach ubezpieczeniowych. W r. 1942 został aresztowany za udział w pracy konspiracyjnej, zwolniony po krótkim czasie. Od r. 1945 pracował w Państwowym Zakładzie Ubezpieczeń w Krakowie na stanowisku kierownika działu ubezpieczeń zwierząt. Po przejściu na emeryturę otrzymał rentę specjalną za zasługi na polu sportowym. ! Uwagi: Oprawa zabrudzona,wytarta, naderwana na grzbiecie,pozaginana na krawędziach. Brzegi stron zabrudzone i zakurzone. Blok książki luźny. Strony luźne. Druk w stanie dobrym. Książka posiada adnotacje pisemną.